Ko su šijski pobunjenici u Jemenu Husi, kakvo je njihovo vjerovanje i mezheb, koji su im ciljevi?

Ko su jemenski Husi i ko stoji iza njih?

SVIJET

Piše: Redakcija portala www.almoslim.net

Preveo i prilagodio: mr. Semir Imamović

Ko su Husi? Kakvo je njihovo vjerovanje i mezheb? Koji su njihovi ciljevi? Pitanja su koja okupiraju um svakog muslimana koji prati aktuelna dešavanja u Jemenu, a posebno nakon pada Sane u njihove ruke. Da bi dali odgovor na ova pitanja, moramo se, nakratko, vratiti u prošlost, kako bi se upoznali sa korijenima ove grupacije, koja je, vrijeme će to pokazati, iskoristila zejdijski mezheb (šiitski mezheb koji je najbliži ehlisunetskom učenju) kao paravan za svoje  prikrivenoisnašerijsko djelovanje i širenje isnaašerijskog vjerovanja i ideja u Jemenu (Isnašerijje je službeni šiitski mezheb u Iranu, a njegova osnovna doktrina je vjerovanje u dvanaest imama ehlu-l-bejta preko kojih je, nakon poslanikove smrti, nastavljena objava, odnosno vilajet – nasljedna vladavina). Priča o Husima počinje nekoliko decenija unazad sa Bedrudinom el-Husijem, bivšim članomVisokog vijeća za podučavanje zejdijskog mezheba, poznatog kao ”Ittihadu-š-šebab” ili Omladinska unija, čiji je prevashodni zadatak bio podučavanje jemenskih zejdija osnovama zejdijskog učenja u ”Sadi”, najvećoj zejdijskoj pokrajini u Jemenu, a koja će se poslije transformisati u ”Hizbu-l-hakk” (Partiju istine), zejdijsku političku partiju na čelu sa Husejnom el-Husijem, sinom Bedrudina el-Husija, koji je 1993. godine, kao politički zastupnik Zejdija, ušao u jemenski Zastupnički dom i tamo ostao do 1997. godine. Važno je istaći da je Bedrudin el-Husi, iako se javno predstavljao kao sljedbenik zejdijskog mezheba, u stvarnosti bio bliži iranskom heretičkom isnaašerijskom nego zejdijskom učenju, što uopće ne bi trebalo čuditi, uzme li se obzir činjenica da je lično pripadao frakciji El-Džarudija, jednoj od najekstremnijih formi zejdijskog učenja, stim da neki učenjaci ovu frakciju uopće ne svrstavju u Zejdije, nego u Isnaašerije(duodecimalce), gdje u suštini i pripadaju. Za razliku od Isnaašerija i drugih šiitskih grupacija, Zejdije ne vrijeđaju i ne psuju ashabe Allahovog poslanika, sallallahu ‘alejhi ve sellem, ne vjeruju u redž'u (Alijin povratak pred Sudnji dan), ne dozvoljavaju privremeni brak (el-mut'a), i ne upotrebljavaju tukju(pretvaranje, lažno predstavljanje pred neukim sunijama), kao način prikrivanja vlastitih uvjerenja i mezheba. Zbog mnogobrojnih razilaženja između Bedrudina el-Husija i zejdijskih učenjaka, došlo je do raskola unutar Hizbu-l-hakka, i formiranja nove orgnizacije pod imenom ”Eš-Šebabu-l-mu'min” (Vjernička omladina), koja će postati jezgro današnje husijske zajednice. Razilažanja su počela kada se Bedrudin el-Husi usprotivio fetvi zejdijskih učenjaka o poništenjuuvijeta hašimijskog porijekla za ispravnost imameta (islamske vlasti), a nastavila su se nakon što je Bedrudin el-Husi i njegov sin Husejn, uz žestoko protivljenje zejdijskih učenjaka, posjetio Iran 1994. godine, da bi doživjela svoju kulminaciju kada je Bedrudin el-Husi napisao knjigu ”Zejdije u Jemenu”, u kojoj je, suprotno činjeničnom stanju, pojasnio dodirne tačke između zejdijskog i isnaašerijskog učenja. Do potpunog raskola je došlo kada je Bedrudinov sin Husejn žestoko kritikovao zejdijsku ulemu i učenje, nakon čega je zejdijska ulema izdala proglas u časopisu El-Umme, zvaničnom mediju zejdijske partije Hizbu-l-hakk, u kojem je upozorila jemensku javnost na zablude Husejna el-Husija i njegovih sljedbenika i zabranila je pripadnicima zejdijskog mezheba slušanje njegovih zabluda i novotarija, negirajući bilo kakvu vezu i sličnost između njegovih stavova i postupaka s jedne i zejdijskog učenja i Poslanikove porodice (ehlu-l-bejta) s druge strane. Odvajanje Husejna el-Husija od Hizbu-l-hakka i osnivanje posebne husijske organizacije krajem devedesetih godina prošlog vijeka bio je jasan indikator da je sakrivanje iza zejdijskog mezheba bio samo paravan za ostvarivanje prikrivenih političkih ciljeva, a najveći paradoks u svemu ovome je činjenica da je husijska organizacija, od samog svog osnivanja pa do unazad nekoliko godina, djelovala pod pokroviteljstvom službenih jemenskih vlasti, koje su ovaj pokret koristile kao sredstvo za borbu protiv svojih političkih oponenata, prije svih Jemenskog reformističkog bloka, na čelu sa rahmetli Mukbilom ibn Hadijem el-Vadijem, a kojem pripada i poznati islamski učenjak Abdulmedžid ez-Zindani. Taj savez sa Husima, jemenske vlasti je skupo koštao, narodnim žargonom kazano obio im se o glavu, jer će ovaj pokret pokrenuti jednu od najkrvavijih oružanih pobuna protiv vlasti, koja je sa manjim prekidima trajala sve do današnjih dana. Pobuna je zvanično počela sredinom 2004. godine, a predvodio ju je Husejn el-Husi, koji je bio pod snažnim uticajem Homejinijevih ideja i mogućnosti njihove primjene u Jemenu, a uz punu logističku, savjetodavnu, materijalnu i vojnu podršku Irana. Husijski pokret je periodu od 2004. do 2008. vodio pet ratova protiv jemenskih vlasti, i uprkos činjenici da je u jednom od tih ratova poginuo njihov idejni i vojni vođa Husejn Husi, oni su se pod komandom njegovog mlađeg brata Abdulmelika el-Husija nastavili boriti protiv vladinih snaga. Šesti rat započeo je 2009. godine kada je jedna grupa Husa izvela napad na položaje jemenske vojske i na stanovnike Sade, pretežno nasaljene zejdijskim stanovništvom. Kada je 2011. godine jemenska opozicija i narod pokrenuli revoluciju protiv vladavine Abdullaha Saliha, Husi su iskoristili opće haotično stanje i sklopili savez sa državnim aparatom, Salihovim pristalicama i kontrarevolucionarnim snagama, i pokrenuli završnu operaciju zauzimanja glavnog grada koja je okončana prije nekoliko dana ulaskom husijskih vojnih trupa u jemensku prestonicu.

Sada je poptuno jasno da ciljevi Husa od samog početka nisu imali vjerski niti kulturološki nego isključivo strateško-politički karakter. Iako je ta istina, i istina o lojalnosti Husa Iranu, bila pred očima jemenske i susjednih sunijskih država više od jedne decenije, one se prema njoj nisu odnosile kao prema potencijlanoj opasnosti, da bi ta njihova ”nemarnost” imala za posljedicu pad četvrte arapske prestonice, nakon Bagdada, Damaska i Bejruta u rafidijsko-šiitske ruke.

Poznavanje korijena šiitskih partija, organizacija i pokreta, lojalnih Iranu, koje su se pojavile u arapskim islamskim sunijskim državama pod plaštom navodne ”borbe protiv cionista, Amerike i Zapada”, a u suštini borbe protiv ehlisunnetskog učenja u regionu, a u korist Irana, Izraela i Zapada, u značajnoj mjeri pomaže u detektiranju pravih uzroka bolesti, što i jeste  osnovni preduslov za određivanje adekvatnog lijeka.